آری تو راست می گویی، آسمان مال من است،

پنجره، فكر، هوا، عشق، زمین، مال من است.

اما سهراب، تو قضاوت كن، بر دل سنگ زمین جای من است؟

من نمی دانم چرا این مردم، دانه های دلشان پیدا نیست.

صبر كن ای سهراب... قایقت جا دارد؟

من هم از همهمه ی داغ زمین دلگیرم.

به سراغ من اگر می آیید، تند و آهسته چه فرقی دارد؟ تو هرجور دلت خواست بیا!

مثل سهراب دگر جنس تنهایی من چینی نیست كه ترك بردارد.

مثل مرمر شده است چینی نازك تنهایی من...

در کودکی در کدام بازی ، راهت ندادند ،

که امروز ، اینقدر دیوانه وار ،

تشنه ی “بازی کردن” با آدم هایی!!!

یه
سری آدما رو نباید بالا برد

باید بالا آورد

عشق هایت را مثل

کانال تلویزیون عوض می کنی

و افتخار می کنی،

که عشق برایت این چنین است !

و من می خندم …

به برنامه هایی که هیچکدام ،

ارزش دیدن ندارند . . .

یه
بیماریه مادرزادیه لاعلاج داریم :

“هرکی رو میبینیم فکر میکنیم آدمه”

قرار نیست که همیشه من خوش باشم …

دیروز من خوش بودم از اینکه در کنارت بودم …

امروز دیگری خوش است برای با تو بودن …

و فردا یکی دیگر…

از تلاش دست نکش عزیزم که چشم ملتی به توست …

تو می تونی

تقصیر خودمونه …
بعضی ها عددی نبودند و ما آنها را به توان رساندیم!!!

اینقدر کــﮧ برای “خـــر” کردن من سـعے کـردے

بـراے خـودتـــــ وقتــــ میگذاشتے حتمــا “آدمــــــ” میشدے

خیلــــی وقــــتا بهــم میگن :چرا میخنــــدی بگو ما هــــم بخنـــدیم…
اما
هرگــــز نگفتــن:چرا غصــــه میخوری بگـــو ماهــم بخــوریم…

من هم مثل همـه ی آدمـهــا /درد/ دارم …
حتـمـاً کـه نـبـایـد جـای ِ زخـم
هـایـم را
بـه شمـا نـشان دهم

من از اعدام نمیترسم!
نه از “چوبش” نه از
“دارش”
من از پایان بی دیدار میترسـم